Metody leczenia manualnego były praktykowane już za czasów ojca medycyny Hipokratesa. Dotyk jest źródłem powstania i odbioru jednego z pięciu zmysłów ludzkich. Jest jednocześnie formą przekazu i odbioru informacji. Bodziec dotykowy można między innymi opisać jako: delikatny, niemiły, intensywny, czuły lub opiekuńczy.
Dzięki możliwości odbioru szerokiej gamy form dotykowych przez nasz układ nerwowy, terapia manualna pomaga w interpretacji jakości napięć i struktury tkanek zarówno w celach diagnostycznych jak i leczniczych. Celem manualnego leczenia jest poprawa ruchomości tkankowej, a terapeutyczny sukces zależy od prawidłowego monitorowana odpowiedzi tkankowej. jest to konieczne dla poprawnej diagnozy oraz efektywnego wykonania zabiegów. Ból jest najczęstszym powodem skłaniającym pacjenta do konsultacji w terapii manualnej.
Według definicji międzynarodowego stowarzyszenia badającego ból: ” ból jest nieprzyjemnym doświadczeniem czuciowym i emocjonalnym powstałym z bieżącego lub potencjalnego uszkodzenia tkanki. ból to nie tylko odczucie nieprzyjemnego bodźca, ale również reakcja na to odczucie „. (cyt. za Taber’s Cyclopedic Medical Dictionary, 19 Edycja).
Za interpretację bodźców nociceptywnych, co w efekcie odczuwamy jako ból, odpowiedzialna jest kora mózgowa. Ona określa jego natężenie, jakość (piekący, kłujący, tępy, etc.) oraz konkretną lokalizację, jeżeli bodźce pochodzą z: mięśnia, więzadła, torebki stawowej, okostnej czy też innych tkanek unerwionych przez somatyczny układ nerwowy. Organy wewnętrzne są unerwione przez autonomiczny układ nerwowy, który daje podstawę do tzw. bólu przeniesionego. Precyzyjna lokalizacja bólu pochodzącego z organów wewnętrznych przez korę mózgową nie jest możliwa i taki ból pacjenci zazwyczaj opisują jako rozlany. W przypadku nasilenia procesu patologicznego (m.in w : zapaleniu wyrostka robaczkowego, kamicy nerkowej i żółciowej czy też niektórych bólach głowy) ból może wystąpić jako wyjątkowo ostry i względnie zlokalizowany.
Terapia manualna
